Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Waarom heb ik gestalkt?
Mijn liefdesverdriet is ontstaan uit een van een bizarre verhouding die ik
vorig jaar heb gehad met een collega op het werk. In het ziekenhuis.
Helaas is onze relatie door hem beëindigd en zijn wij heel vervelend, 2
maanden geleden, “uiteengegaan”. Ik werk op de universiteit en ben een
jaar geleden verliefd geworden op een collega die oogarts is.
Af en toe deed ik werk voor hem, vooral via de e-mail...ik kwam er al snel
achter dat hij een vriendin had vandaar ook dat hij redelijk terughoudend
was. Ik merkte wel dat hij mij leuk vond en we hadden af en toe leuk
e-mail contact. Er was een soort aantrekking tussen ons als we elkaar
tegenkwamen in de gang bijvoorbeeld, maar er was geen sprake van
lunchafspraken etc.
Ik poogde mijn verliefdheid menigmaal te onderdrukken, maar dat lukte niet
(het kostte mij meer moeite dan het te laten gaan). Op een gegeven moment
kwam ik erachter dat zijn contract niet meer verlengd zou worden en dat
hij aan het eind van het jaar zou vertrekken. Van de zomer hadden we af en
toe meer contact via de mail en ja, de mailtjes werden seksueel van aard
met het gevolg dat we een paar weken lang seksueel gerommeld hebben in
zijn kamer en in het archief, heel spannend dus.
Ik wist natuurlijk dat hij een vriendin had en zelfs al jaren met haar
samenwoonde, maar mijn verliefdheid voor hem was sterker, om het om die
reden te laten. Na een paar weken kreeg hij spijt en wilde hij niet meer
verder, want hij had het over zijn ‘steady relationship’...die week konden
we het toch niet laten om nog eens te rommelen.
Daarna ging ik op vakantie en wat ik al vermoedde, bij terugkomst op het
werk was hij helemaal verkoeld. Ik had daar erg veel moeite mee omdat mijn
verliefdheid was aangewakkerd en ik kreeg ergens hoop...Pandora’s box, zo
te zeggen, was geopend.Ik mailde nog steeds, maar wat we ook deden het ging altijd een bepaalde kant op. Hij had ook moeite mij te weerstaan als ik hem tegenkwam op de trap. Ik merkte dat hij mij ontliep en veel thuis ging werken en het ergste was, dat hij regelmatig niet meer reageerde op mijn mailtjes...ik confronteerde hem daarmee en daardoor kwamen er miscommunicaties. Ik zocht hem dan op in zijn kamer om het weer goed te maken..dit lukte dan weer...maar de frustaties liepen erg op bij mij...toen zou hij weg gaan bij het universitaire ziekenhuis...ik ben zelf naar hem toegegaan om
afscheid te nemen,eerst was ik boos omdat hij dat niet deed, maar hij zei dat hij niet wilde mailen of contact hebben omdat hij moeite had om zijn seksuele gevoelens in mijn bijzijn te onderdrukken. Ons afscheid was ook met seksueel gerommel en ik heb hem eerlijk gezegd dat ik meer voor hem voelde..hij reageerde nogal bot.Toen zei hij dat hij over een maand bij de Kerstborrel zou zijn en dat we
dan nog gezellig zouden praten....een maand later bij de kerstborrel heeft
hij mij genegeerd, alsof ik een onbekende of niet interessant persoon
was...ik heb aan het eind van de borrel (met helaas de nodige drankjes op)
hem aangeklampt waar anderen bij waren en dat heeft hij mij niet in dank
af genomen....in de e-mail conversatie daarop volgend, zei hij dat hij mij
niet had genegeerd, maar hij had het te druk met zijn collega’s en daarna
was hij te dronken om nog te kunnen onderscheiden met wie hij had
gepraat...ik weet wel beter – hij heeft mij ontweken!
Dit deed zo’n pijn en zeker toen hij mailde dat hij mij leuk vond, maar
niet leuk genoeg vond om alles op het spel te zetten en daarom niets meer met mij te doen wilde hebben...mijn pogingen om nog een goed einde te creëren mislukte...hij wilde niet...stom genoeg heb ik hem dat weekend“gestalkt”, waarop hij boos en geïrriteerd werd en ik het zodoende helemaal heb verpest...zijn laatste woorden waren bijv. Dat hij niet meer wilde dat ik contact zocht en dat hij ook niet meer zal antwoorden. Ik heb hem in de laatste mail mijn verontschuldigingen aangeboden, maar dit vreet na bijna 2 maanden nog steeds aan mij – dat ik de “schuldige”ben omdat ik gefrustreerd was dat hij mij negeerde en niet wilde. Nu zie ik hem nooit meer in mijn leven en dat is heel erg, want ik ben nog steeds verliefd.
Ik heb al een blind date gehad met iemand anders, maar het eindigde ook
bijna met seks en ik merkte dat ik alleen maar aan die ander dacht, dus ik
heb aan die date ook geen gevolg gegeven.
Ik kan helaas geen hoop koesteren, want hij heeft duidelijk laten merken
dat hij mij niet wil...en ik kan dat gewoon niet verkroppen.
Wel heb ik een soort scenario bedacht in mijn hoofd voor een eventuele
“verzoening”, misschien alleen om te weten of hij niet meer boos is op mij
en dat hij mij als iemand leuk en opwindend kan herinneren...zou dat zo
graag willen weten, maar ik mag geen contact met hem opnemen (dat heeft
hij immers zelf gemaild toen..). Ik zou wel willen!
De ergste pijn die ik meemaak is, dat ik hem of iemand waar ik op verliefd
ben zo graag wil – als maatje EN seksuele partner. Ik ben 32 jaar en nog
nooit een echte partner gehad, een relatie met een getrouwde man bijna 10
jaar geleden. Nu ben en was ik voor het eerst ECHT verliefd en heb en had
geen twijfels over mijn gevoel. Ik was er klaar voor, behoefte aan iemand
en ook aan de seks....en dat het mij niet gegund is, is de ergste pijn.
Ik kan hem niet loslaten, angst dat ik nooit meer zo snel op dezelfde
manier verliefd wordt op een ander – net nu ik het zo ontzettend graag
wil. Ik ben ongeduldig denk ik, en ik vind het moeilijk door deze slechte
afronding om het alles in het positieve daglicht te zien. Ik heb hem ook
gevraagd of hij ook iets voor mij had gevoeld..maar daar wilde hij niet op
reageren...dus dat weet ik niet..(denk het wel ergens, maar hij wilde dat
natuurlijk niet!). Had dat zo graag geweten, had mij toch een goed gevoel
gegeven en een minder gebruikt gevoel...vind dit moeilijk om mee verder te
gaan, zou het graag geweten hebben, heel graag!
Nee, ik houd niet echt van mijzelf. Het is duidelijk dat ik weinig
self-esteem heb, maar dit alles heeft mij beroofd van het beetje
zelfvertrouwen wat ik nog had. Zijn aandacht was genoeg om mij te doen
stralen voor het moment. Anderen zeggen dat ik boos op hem moet zijn, dat
hij mij op het laatst zo bot heeft behandeld en dat hij zijn vriendin
ontrouw is geweest..maar ik kan niet boos op hem zijn, wel heel erg
teleurgesteld ben ik in hem...heel erg!!
Ik heb nooit eerder liefdesverdriet gehad en ik begrijp dat het eens
overgaat...maar hoe als je het eigenlijk niet wilt dat het overgaat.
De laatste vragen kan ik nog niet beantwoorden, omdat ik nog niet in die
fase ben.
Ik weet dat dit alles obsessief klinkt en misschien is dat het ook wel
zo...ik kan gewoon niet aanvaarden dat hij mij niet wil en dat het alles
zo negatief is geëindigd en dat hij nooit voor mij helemaal heeft gekozen
zelfs niet voor een week....
